The use of reperfusion therapy in transition countries without fully applicable pharmacoinvasive strategy

Abstract

Background/Aim.The pharmacoinvasive (PI) therapy is a recommended strategy in patients (pts) with ST elevation myocardial infarction (STEMI) unable to undergo timely primary percutaneous coronary intervention (p-PCI). The aim of the study was to find out the cohorts of pts who are not treated by any reperfusion therapy (RT) as well to determine the outcome of the pts treated with RT in a transition country without fully applicable PI therapy. Methods. The study analyzed data from the Hospital National Registry for Acute Coronary Syndrome of Serbia (HORACS). Results. The significant predictors of the withdrawing of the application of any RT in the model [c 75.6%, SE 0.004, 95% CI 0.748-0.761)] were age (≥ 65 years), heart failure (Killip II-IV), diabetes mellitus, and the time to first medical contact (FMC) (> 360 min). In patients without RT, mortality was 15.7%, in pts treated with fibrinolytic therapy (FT) was 10.5%, and in pts treated with pPCI, it was 6.2% (p < 0.000). Within 3 hours to FMC, higher in-hospital mortality was in FT pts (FT 8.7% vs p-PCI 4.3%). FT treated patients were older, had more comorbidities and heart failure (HF). However, after propensity score matching, in order to adjust the differences among the pts, the mortality rate remained higher in FT pts but not statistically significantly higher than in p-PCI pts (FT 8.8% vs p-PCI 6.4%). Conclusion. The balance of the best cost-benefit strategies for better use of RT is difficult to achieve in transition countries. The possibility for timely p-PCI and PI therapy is especially not applicable in high-risk patients, older pts, pts with HF, and those with diabetes mellitus.

Uvod/Cilj. Preporuke za lečenje bolesnika sa akutnim infarktom miokarda sa elevacijom ST segmenta (STEMI), nalažu da se kod bolesnika koji ne mogu blagovremeno da odu na primarnu perkutanu intervenciju (p-PCI) primeni farmakoinvazivna (FI) strategija lečenja. Cilj rada bio je da se utvrde karakteristike bolesnika koji se uopšte ne leče reperfuzionom terapijom (RT), kao i da se analizira ishod lečenja pomoću RT, u zemlji u tranziciji u kojoj mreža za primenu FI terapije nije u potpunosti razvijena. Metode. Za istraživanje su korišćeni podaci bolničkog Nacionalnog registra za akutni koronarni sindrom Srbije (HORACS). Rezultati. Značajni prediktori za izostanak primene RT su prikazani u modelu (c 75,6%, SE0,004, 95% CI 0,748–0,761) u koji su uključene godine starosti (≥ 65), srčana insuficijencija (Killip klasa II-IV), dijabetes melitus, i vreme do prvog medicinskog kontakta (PMK) (> 360min). Kod bolesnika koji nisu bili lečeni RT, mortalitet je bio 15,7%, kod bolesnika lečenih fibrinolitičkom terapijom (FT) iznosio je 10,5%, a kod bolesnika lečenih p-PCI 6,2% ( p <0,000). U grupi bolesnika koji su do PMK stizali za 3 sata, mortalitet lečenih pomoću FT bio je veći od mortaliteta bolesnika lečenih p-PCI (FT 8,7% vs p-PCI 4,3%). Bolesnici lečeni pomoću FT bili su stariji, sa više komorbiditeta i sa učestalijim znacima srčane insuficijencije. Ipak, posle primenjenog propensity skora, sa ciljem da se izbegnu razlike između dve grupe bolesnika, mortalitet u FT grupi ostao je veći, alibez statistički značajne razlike u odnosu na bolesnike lečene p-PCI (FT 8,8%. vs p-PCI 6,4%). Zaključak. Primena RT, uz postignuti idealan balans potrošnje i koristi, teško je izvodljiva u zemljama u tranziciji. Mogućnosti za blagovremenu primenu p-PCI, kao i FIterapije, posebno su ograničene kod visoko rizičnih, starijih bolesnika, kod bolesnika sa znacima srčane insuficijencije, komorbiditetima i dijabetesom melitusom.